Skiën, St. Patrick's Day, kapper, en nu ben ik 21!

Lieve mensen,

Daar ben ik weer. Het is wat lang geleden dat we elkaar hebben gesproken, maar jullie moeten maar uitgaan van het welbekende spreekwoord: “Geen bericht is goed bericht”. Inmiddels ben ik weer heel wat nieuwe ervaringen rijker, zoals skiën in het Zonnige Zuiden, St. Patrick’s Day vieren, naar een Spaanse kapper gaan en natuurlijk niet te vergeten 21 jaar worden. En dat allemaal tussen de colleges en het huiswerk door. Of was het andersom...?

Mn Deense vriendinnen hadden een paar weken geleden een dag geskied in de Sierra Nevada en dat was zo goed bevallen dat ze nog wel een keer terug wilden. De vorige keer was ik niet meegegaan onder het motto dat ik niet zo’n zin had mn geld te besteden aan een dag door de sneeuw rollen, aangezien ik nog nooit op ski’s had gestaan. Hun enthousiasme werkte echter zo aanstekelijk dat ik me uiteindelijk toch heb laten overhalen deze keer wel met ze mee te gaan. En zeg nou zelf, het is toch wel leuk om later te vertellen dat je hebt geskied in dat halve jaar dat je in het warmste deel van Spanje was. Bovendien lonkten de witte toppen van de Sierra al die weken al, dus vol goede moed vertrok ik ’s ochtends om 8 uur richting de sneeuw. Na een prachtige busrit van een klein uur stonden we dan toch echt in de sneeuw en eerlijk gezegd kreeg ik het toch wel wat benauwd toen we op weg naar de piste gingen. Het was allemaal toch wat steiler dan ik had gedacht en toen ik mn ski’s eenmaal aanhad, voelde ik de bui wel zo’n beetje hangen. Wat zijn die dingen allemachtig lang! Wie was de gek die bedacht dat het misschien wel een leuk idee was twee lange latten waarvan je de helft niet ziet onder je voeten te binden? Anyway, natuurlijk ging ik zoals in een echte komedie al meteen op mn snufferd toen ik uit de stoeltjeslift kwam en ik ben dan ook zo’n muts die met geen mogelijkheid meer overeind komt, haha! Al snel werd duidelijk dat mn vriendinnen me een beetje overschat hadden, of ze waren gewoon vergeten hoe moeilijk het is als je voor het eerst gaat skiën. Ik zal jullie de details besparen, vooral om mn eigen waardigheid wat te behouden, maar laten we het erop houden dat het een groot drama was en dat ik er werkelijk niets aan vond. Om de 5 meter lag ik op de grond en het zag ernaar uit dat het een hele lange dag zou gaan worden, zowel voor mij als voor die arme Carina, die op den duur ook niet meer wist wat ze met me aan moest. Na mijn zoveelste: “We Dutch people aren’t made for skiing” ben ik op aanraden van een skileraar de rest van de piste naar beneden gelopen. Na de lunch ben ik het toen maar gaan proberen op een piste die nauwelijks piste genoemd kan worden, omdat er nauwelijks sprake is van hoogteverschil. Daar heb ik de rest van de dag lekker aangeploeterd tussen de kleine kinderen, die overigens een stuk meer talent leken te bezitten dan ik (grrr!!). Uiteindelijk heb ik het hier een paar keer voor elkaar gekregen naar “beneden” te komen zonder te vallen en dan is skiën ineens een stuk leuker. Aan het eind van de dag was ik bont en blauw en ik heb nog zeker 3 dagen last gehad van spierpijn, maar ik moet toegeven dat ik het uiteindelijk toch best leuk vond. De volgende keer denk ik dat het wel verstandig is een paar lessen te nemen, zodat het niet meer een kwestie van “meer geluk dan wijsheid” is als ik op de been blijf. En mijn advies aan alle mensen die een nieuwe wintersportbestemming zoeken: ga naar de Sierra Nevada! Het is er prachtig en als je nog een dagje wat anders wil doen heb je de mooiste stad van Spanje bijna binnen handbereik. Ben je op je wintersportvakantie ook nog een beetje cultureel verantwoord bezig, haha!

Natuurlijk zijn jullie reuzenbenieuwd naar de foto’s van Lotte in de sneeuw, maar het zijn er helaas bijzonder weinig. Lotte was namelijk zo slim om haar camera te vergeten, maar achteraf vond ik dat niet eens zo heel erg. Ik weet niet of mn camera erg zou zijn opgeknapt van die vele valpartijen van mij. Jullie zullen het dus moeten doen met de foto’s van de andere meiden en die heb ik helaas nog niet in mijn bezit…

Tja, en dan St. Patrick’s Day. Ik weet dat het bizar klinkt, St. Patrick’s Day in Granada, maarja Ierse pubs heb je overal en Ieren ook. En als je een paar van die Ieren dan een paar dagen eerder op een feestje hebt leren kennen, kun je er eigenlijk niet meer onder uit. Bovendien leek het ons wel een mooie besteding van onze dinsdagavond. Topavond gehad! (Op dat ene glas Heineken dat ik voor 3,50 (!) kreeg voorgeschoteld na dan. Ik bedoel, in een Ierse kroeg drink je natuurlijk geen Heineken!) Nu maar hopen dat ik de mensen hier net zo enthousiast krijg op Koninginnedag, haha!

Ondertussen naderde ook mijn verjaardag en verspreid over de week die daaraan vooraf ging, kwamen er behoorlijk wat kaarten en zelfs een paar pakjes(!) Dank daarvoor! Met moeite heb ik me in kunnen houden om alles ook echt pas op de 21e open te maken. Mn Deense vriendinnen hadden een cadeautje onder mn bed verstopt, omdat ze er eigenlijk niet zouden zijn dat weekend, maar vrijdagavond stonden ze onverwacht toch voor mijn neus, dus op zaterdagochtend is er voor me gezongen en hebben ze voor een heerlijk ontbijt gezorgd. Een ontbijt met een Hollands tintje, want er stonden dankzij mijn liefhebbende broer zowaar pindakaas en muisjes op tafel. ’s Avonds in de stad nog een klein feestje gevierd en voor je het weet is de dag alweer voorbij. Het is best gek om jarig te zijn als je niet ‘thuis’ bent, maar gelukkig voelt het hier eigenlijk ook als thuis, en dankzij de technische ontwikkelingen van tegenwoordig heb ik mn familie toch uitgebreid kunnen spreken. Jaja mensen, zelfs mijn opa’s en oma kruipen achter de webcam om met mij te skypen, hoe stoer is dat?! Bovendien heb ik heel veel krabbels, facebook-berichten en sms’jes gekregen, dus ik voelde me echt wel jarig. Heel erg bedankt allemaal, fijn dat jullie aan me denken!!

Mijn verjaardag leek me trouwens een uitstekende gelegenheid om eens een nieuw kapsel uit te proberen. Zie hieronder het resultaat. De kapster heeft wel vijf keer gevraagd of ik zeker wist dat er zoveel af moest, maar ik ben zelf zeer tevreden met het resultaat. Soms moet je eens wat nieuws durven doen toch? En om de een of andere reden gaat dat makkelijker als je een paar honderd kilometer van huis in een ander land bent.

Omdat ik toch ook echt wat aan mijn studie moet doen, laat ik het hier nu bij. Zodra ik de foto’s van het skiën heb ontvangen voeg ik ze natuurlijk meteen aan dit bericht toe. Ik doe trouwens mijn best om ook persoonlijk wat contact met mensen te onderhouden, maar dat kan af en toe even duren. Wees geduldig, ik vergeet jullie absoluut niet!

Un abrazo granadino!

Lotte