Pools Amsterdam

Dag allemaal,

Ergens eind april ben ik al aan dit verhaal begonnen, toen “vanuit een uitbundig zonnig Krakow.” Door de grote drukte is het er echter nooit van gekomen mijn verhaal af te maken, maar het terugwerkende kracht wil ik jullie er toch nog deelgenoot maken. Ik heb uiteindelijk al mijn nog niet vertelde avonturen over meerdere verslagen te verdelen. Hier deel I, vol treinen, kou, zee, zon en voetbal.

Half april zetten we met de hele Euroculture groep, inclusief het coördinatorenteam + aanhang, koers richting Gdansk, helemaal in het noorden des lands. Een treinreis van maar liefst 8 uur was er voor nodig om deze mooie havenstad te bereiken. Omdat het weer behoorlijk fris was en de temperaturen in Gdansk volgens het weerbericht nóg lager zouden zijn dan in Krakow had ik mijn winterjas maar weer aan en mijn handschoenen en baret in mijn tas. Dat bleek geen overbodige luxe. Eenmaal aangekomen in Gdansk bleek de lente daar nog niet echt te zijn doorgedrongen. Ik overdrijf niet als ik zeg dat onze adem in witte wolkjes zichtbaar werd. Brrrr! Het hostel bood gelukkig voldoende warmte, en met z’n allen, dat wil zeggen alle studenten, betrokken we de grote kamer pal naast de receptie. Niet iedereen was even blij met het delen van zijn slaapkamer met 12 anderen, maar aan het einde van de 4 dagen bleek dat het iedereen eigenlijk reuze mee was gevallen.

Zodra we uit de trein stapten voelde het een beetje alsof ik thuis was. De architectuur in de voormalige Hanzestad vertoond duidelijke Nederlandse trekken en ik had het gevoel rond te lopen in Pools Amsterdam, zij het zonder de voor onze hoofdstad zo karakteristieke grachten. In dat gevoel werd ik trouwens volledig gesteund door een van mijn Duitse studiegenoten, die na 3 jaar studeren in Maastricht een aardig oog heeft voor wat Nederlands is. Mijn enthousiasme werd nog versterkt door het vooruitzicht van een bezoek aan Sopot, de badplaats van Gdansk. Eindelijk weer de geur van de zee opsnuiven!! Heerlijk! Het weerzien met de grote watermassa was echter enigszins teleurstellend. Het was zo mistig dat we niet verder dan twee meter het water op konden kijken. Het einde van die pier, die een beetje deed denken aan Scheveningen, was niet eens zichtbaar. En de kou maakte het pootje baden ook minder romantisch dan ik me had voorgesteld. Even snel poseren voor de foto en een beetje idioot op en neer springen om te voorkomen dat je voeten bevriezen en dan als de sodemieter mijn schoenen weer aan. Zoals je ziet op de foto ben ik weliswaar blootsvoets, maar heb ik nog gewoon mijn winterjas aan en mijn baret op. Ondanks dat alles renden we uiteindelijk met bijna de hele groep als een stel kleine kinderen op en neer, aangestoken door het enthousiasme van Dilalew, mijn Ethiopische huisgenoot. Hij stonde namelijk voor de állereerste keer in zijn leven in zee. Ongelofelijk!! Jammer dat zwemmen er niet inzat voor hem…

’s Avonds was het de bedoeling te dineren in een bekend visrestaurant in Sopot. Dat hebben we ook gedaan, maar waar de reputatie van het restaurant vandaan kwam is mij niet helemaal duidelijk geworden. Om te beginnen waren we de enige groep, er was in de verste verte geen andere gast te bekennen. Niet geheel onterecht overigens, de service liet wel wat te wensen over. Ik kan me in ieder geval niet voorstellen dat het de bedoeling is dat gasten het zo koud krijgen dat ze hun jas maar weer aantrekken. Zeker niet als ze tot drie keer toe vragen om de verwarming aan, dan wel hoger, te zetten. En dan was er nog de kwestie van mijn mosselen. Om het voelt-een-beetje-als-thuis gevoel nog wat verder te versterken besloot ik mosselen te bestellen, ondanks de voor Poolse begrippen hoge prijs, en ik verheugde me er helemaal op. Mijn verwachtingen waren echter iets te hoog gespannen. Het enige dat ik voor mijn 40 zloty kreeg was een vierkant bakje met zo’n 10 mosselen erin. Geen stukje brood of blaadje sla erbij. Ok, het waren geen lullige kleine mosseltjes, en ze smaakten heerlijk, maar ik vond het toch wat karig. Als mensen uit je restaurant weggaan met het idee dat ze niet genoeg hebben gegeten is dat toch niet echt goede reclame. Gelukkig heb ik enkele dagen later in Gdansk de lekkerste pierogi (ja, dat wordt weer even googlen) van mijn hele Poolse semester gegeten. Een soort goedmakertje…

We hebben ons best vermaakt met onze coördinatoren, voornamelijk de mannen, die ons als Peppi en Kokki vrolijk voor het verkeerde stadhuis afleverden voor onze afspraak met de mevrouw van de Union for Baltic Sea Cities, die even waren vergeten te vertellen dat we zelf voor ons ontbijt moesten zorgen en die ons meenamen naar een museum voor moderne kunst waar voornamelijk de kunstenaars zelf zichtbaar genoten van hun eigen artistieke briljantie, die verder weinig mensen begrepen. Toch waren het mede dankzij een leuke stadswandeling, een chique ontvangst bij het havenbedrijf en een bezoek aan het Solidarnosc museum en de scheepswerf waar het vakbondsverzet tegen het Communistische regime begon, een paar zeer geslaagde dagen. De 8 uur in de trein terug zijn door de meesten van ons dan ook slapen doorgebracht. Het weer was ons overigens na de eerste zeer koude anderhalve dag zeer gunstig gezind, zodat we ook nog van de zon hebben kunnen genieten.

Eenmaal terug in Krakow, besloot ik dat het wel weer eens tijd was iets toe te voegen aan de lijst van dingen die ik nog nooit gedaan had en die je misschien niet zo snel van mij zou verwachten, dus ik ging mee naar een voetbalwedstrijd. Krakow heeft twee ploegen in de Poolse Eredivisie: Wisla en Cracovia. De supporters van beide ploegen kunnen elkaars bloed wel drinken en mogen dan ook uit voorzorg niet in elkaars stadion komen als beide clubs elkaar treffen. Het is te vergelijken met de spanning tussen Ajax en Feyenoord in Nederland. Pijnlijk detail, Wisla was de leider en uiteindelijke winnaar van de competitie, terwijl Cracovia op het moment dat ik ze voor het eerst zag spelen de laatste plaats bezette.

Wij kozen dus partij voor de underdog en namen plaats in het kleine stadion tegenover de bushalte waar we elke ochtend onze geliefde 409 naar de faculteit pakten. Ik heb me voornamelijk moeten vermaken met het bestuderen van de supporters om mij heen (de melodieën van voetballiederen zijn zo ijzersterk dat ze volgens mij universeel zijn. Gewoon een Poolse tekst en een beetje lalala en klaar is Kees), want de wedstrijd, zo zag zelfs mijn ongeoefende oog, was barslecht. Mede dankzij tegenstander Lubin, die er ook weinig van bakte. De ploeg, gesteund door een kleine schare in oranje (!) gehulde supporters, kwam echter wel op voorsprong. En het mochten dan veredelde amateurs zijn, ze hadden de grote mannentrucs goed onder de knie. Beetje jammeren en dramatisch over de grond rollen bij een overtreding en de wissel in de laatste minuut van de blessuretijd zolang mogelijk uitstellen (uitgebreid alle teamgenoten te knuffelen en voetje voor voetje het veld te verlaten) om maar tijd te rekken. Wat waren de druiven dan ook zuur toen “wij” in de állerlaatste minuut, op z’n Duits zeg maar, nog gelijk maakten. En ieder puntje telt natuurlijk als je vecht tegen degradatie.

Het “succes” van deze wedstrijd smaakte naar meer, dus zat ik enige weken later opnieuw in het stadion, deze keer voor de wedstrijd tegen Polonia Warszawa. Ik had een wat grimmige stemming op de tribune verwacht, aangezien er in Polen een hevige concurrentiestrijd bestaat tussen Krakow en de hoofdstad Warschau. Tussen Cracovia en Warszawa bestaat echter een goede vriendschapsband (misschien hebben ze in Wisla een gemeenschappelijke vijand) die tot gevolg heeft dat de supporterslegioenen om de zoveel tijd elkaars ploegen zaten aan te moedigen. Op het veld ging het er echter minder vriendschappelijk aan toe, en uiteindelijk stapte Cracovia met 3-1 als winnaar van de mat. De kans om degradatie af te wenden kwam ineens dichterbij, en uiteindelijk is de missie geslaagd. Terwijl zekere kampioen Wisla in het eigen stadion, slechts een paar honderd meter van dat van Cracovia, het kampioensfeestje enigszins liet bederven door de laatste wedstrijd te verliezen, boekten de rood-witten een belangrijke zege op de nummer drie in de tussenstand. En omdat de twee naaste concurrenten niet in staat waren zo’n stunt uit te halen in hun laatste competitieduels, wist Cracovia Krakow degradatie te ontlopen, en zal de club ook volgend seizoen op het hoogste niveau in Polen spelen!

En jawel, Lotte is weer op weg een boek te schrijven. Tijd om te stoppen dus. Meer Krakow met terugwerkende kracht, over Pasen, mijn bezoekers, Juwenalia en nog meer studietripjes, in mijn volgende verhaal.

Do widzenia!!
Zloty Lotte