Feesten met Alhambra als uitzicht!

Buenas noches!

Op verzoek van een aantal zeer betrokken familieleden hier weer een berichtje uit het inmiddels niet meer zo zonnige Granada. Jaja, jullie lezen het goed, de zon laat het de laatste paar dagen wat afweten en vanmorgen liep ik zelfs in de regen naar de universiteit. Nou regent het niet hard en heb ik niets tegen af en toe een verfrissend buitje, maar het maakt de straten hier in het Albayzín behoorlijk smerig. Er lopen hier namelijk nogal wat honden rond, al dan niet met een baas, die werkelijk overal hun behoefte doen. Ik hoef jullie vast niet uit te leggen wat er gebeurt als het gaat regenen, en dan net niet hard genoeg om alles weg te spoelen…

Dit keer geen verhalen over leuke uitstapjes buiten Granada. De helft van mijn vrienden hier had de afgelopen week een vervelend griepje of een stevige verkoudheid te pakken, dus we zijn lekker “thuis” gebleven. Vorige week zondag zijn we hier naar het theater geweest om het stuk “Bodas de sangre” van de beroemde Granadese schrijver/dichter Ferderico García Lorca (sorry, vind het altijd zo leuk om die naam voluit te zeggen/schrijven) te bekijken. Ik had het idee dat wij een wat moderne interpretatie te zien kregen, maar dat maakte mij niet uit, want ik kende het verhaal eigenlijk niet zo goed (we waren meer op de naam van Lorca afgegaan dan op die van het stuk, haha!) en ik heb me bijna twee uur prima vermaakt. De dialogen waren af en toe wat lastig te volgen, te meer daar wederom het sterke Andalusische accent om de hoek kwam, bovendien is bij Lorca vrijwel alles symbolisch. Gelukkig was de hoofdlijn van het verhaal prima te volgen wat mij betreft.

Omdat, zoals eerder al verteld, de meesten van mijn vrienden in de lappenmand lagen van de week, is er verder niet veel bijzonders gebeurd. Alhoewel, ik had een Spaans vriendje kunnen hebben. Terwijl ik me donderdag nietsvermoedend in het zonnetje op het Plaza Nueva braaf zat te verdiepen in mn huiswerk, werd mij bijzonder gepassioneerd de liefde verklaard door een passerende Spanjaard. Het begon met de onschuldige vraag hoe laat het was. Ik, aardig als ik ben, natuurlijk mijn best doen om hem dat zo’n beetje op de minuut nauwkeurig te vertellen, maar volgens mij kon het hem geen barst schelen, want het gespreksonderwerp was alweer veranderd. Dat ik toch zo ontzettend knap was, wat ik van hem vond, of ie me naar huis moest brengen etc. Strelend voor mn ego misschien, maar ik heb hem toch maar afgewimpeld. Dat ging overigens niet erg gemakkelijk, maar even plotseling als ie was komen opdagen, besloot hij er weer vandoor te gaan.

Vrijdag was iedereen weer wat opgeknapt en we besloten dat het wel eens tijd werd om paella te eten. Dus een aantal mensen uitgenodigd; rijst, vis en paellakruiden bij elkaar in een pan gegooid, flesje wijn erbij en een hele gezellige avond gehad (zie foto’s). Maar het hoogtepunt van de avond was niet de paella, al was die best goed gelukt, al zeg ik het zelf. ’s Avonds was er een Erasmusfeest in Camborio, een bekende Granadese discotheek. Vanuit de danszaal met glazen wanden en vanaf het bijbehorende terras (!) heb je uitzicht op het Alhambra. Hoe vet is dat?! Helaas bleef de verlichting rond het paleis maar tot 02.00 uur aan, anders was het nog mooier geweest. Maar wij konden tot die tijd op ons gemak kijken, want toen wij aankwamen (ongeveer 01.45 uur) was er nog bijna niemand. Clubs en discotheken gaan hier wel omstreeks middernacht open, maar voor 02.30 uur is er echt nog geen kip, alleen die gare buitenlanders die nog niet weten hoe de boel hier in elkaar steekt. Dus vind je jezelf om 02.00 uur ’s nachts terug op een dansvloer met hooguit 20 andere mensen (lees: buitenlanders), maar je hebt dan wel het Alhambra op de achtergrond!

Gisteren hebben we ons wederom in een Arabische ‘Tetería’ gewaagd. Dat was eigenlijk niet de bedoeling, maar de man van de bijbehorende “Kebab King” bood ons na een aardig gesprek gratis thee aan. Resultaat was dat we, onder het genot van thee en een waterpijp, ruim twee uur hebben zitten praten met twee jongens die daar werkten. En dan bedoel ik serieus praten hè! Het is echt een verademing om een keer niet te hoeven praten over het feit dat je blond bent en uit Nederland komt. Kortom, we hebben deze plek al tot onze stam-tetería gebombardeerd, want op woensdag en donderdag krijg je je waterpijp gratis bij je thee, haha! We gaan ze in ieder geval om advies vragen over een eventuele trip naar Marokko. Mocht het zover komen, horen jullie er wel van...

Liefs,

Lotte