Pffff!! Eerste vermoeiende etappe

Lieve iedereen,

Pffff! De eerste etappe zit erop, en het was meteen bijzonder vermoeiend. Het begin van deze dag vol emotie, vertraging en nieuwe ontmoetingen lijkt alweer enorm ver weg. Ik ben vandaag met mijn veeeel te zware koffer al drie keer verkeerd gelopen in “mijn” nieuwe stad en heb ook al twee keer een kamer aangeboden gekregen. Kortom, ik heb nu al zoveel te vertellen…

De dag begon in alle vroegte en om half 5 vanmorgen gingen we op weg naar Rotterdam Airport. Na een laatste bakje koffie en een emotioneel afscheid van papa, mama en Christian bij de douane, heb ik me wel even afgevraagd waarom ik dit ook al weer deed en ik heb tijdens het wachten op de gate wel even een traantje weggepinkt. Om mezelf enigszins een houding te kunnen geven heb ik mn boek toen maar uit mn tas gepakt, maar erg goed is het niet doorgedrongen. Op dat moment werd er bovendien een half uur vertraging voor mijn vlucht omgeroepen. Deze vertraging werd uiteindelijk een goed uur. De Franse luchtverkeersleiding had besloten mee te doen aan een wilde staking, waardoor het dringen was om toestemming te krijgen voor het vliegen in Frans luchtruim. Eigenlijk best grappig, als je bedenkt dat het woord dat me het meest is bijgebleven van mijn eerste buitenlandse “avontuur” (uitwisseling met Frankrijk in klas 3) grève is, dat staking betekent. Enfin, de vlucht verliep verder prima, en het voordeel van ’s ochtends vroeg vliegen is dat je nog een hele dag voor je hebt, waardoor een uurtje vertraging er minder toe doet. Ik moet wel toegeven dat ik tijdens de vlucht mn tranen echter weer niet helemaal binnenhouden toen ik al jullie lieve berichtjes in mijn boekje las. Dank jullie wel voor al die lieve en grappige woorden!! Ik zal ze koesteren.

Het weer in Málaga stond in schril contrast met de koude mist in Nederland eerder die dag, de zon scheen volop, en ik ging een stuk vrolijker dan eerder die ochtend op zoek naar de bus. Op weg naar het busstation bleek dat Amsterdam niet de enige stad is die op de schop ligt vanwege de aanleg van een metrolijn. Ook in Málaga wordt er hard gewerkt aan een soort Noord-Zuidlijn en ook hier is het daardoor plat gezegd een zootje. Op het busstation ontmoette ik Elske, een ander Nederlands meisje met wie ik samen de busreis naar Granada heb gemaakt. Daar eenmaal aangekomen hebben we het voor elkaar gekregen om drie keer verkeerd te lopen op weg naar het hostel. Eerst stapten we bij de verkeerde bushalte uit, toen liepen we de goede straat de verkeerde kant op en vervolgens hadden we onze “afslag” gemist. Ondertussen begon ik me af te vragen wat ik in vredesnaam allemaal had meegenomen (die koffer was zóóóó zwaar!) en de moed zonk me in de schoenen toen bleek dat we één van de steile straatjes van het Albaicín (de Moorse wijk) in moesten. Tot overmaat van ramp bestond de straat ook nog uit een soort traptreden waar ik mn koffer steeds naar boven moest trekken. Na 2 minuten zweette ik me al een ongeluk, maar toen we even stonden uit te hijgen, kwamen er drie Amerikaanse meisjes naar ons toe en zij hebben ons geholpen om het hostel te vinden.

Het hostel is trouwens echt te gek. Kamers zien er prima uit, en het is er heel gezellig. Bovendien zijn de medewerkers erg behulpzaam. Eerlijk gezegd waren Elske en ik allebei total loss en we hadden niet meer de energie om nog er veel te ondernemen. Wel zijn we nog even het Albaicín ingelopen om vanaf het uitkijkterras “Mirador de San Nicolás” te genieten van het prachtige Alhambra bij zonsondergang. Wat een heerlijke plek! Echt een ontmoetingsplek waar mensen een beetje zitten te kletsen of muziek zitten te maken. Op aanraden van de receptionist in het hostel en op basis van de avondwandeling ga ik zeker op zoek naar een kamer in deze wijk :-P Op weg terug hebben we trouwens al diverse briefjes met telefoonnummers van telefooncellen getrokken, zodat we morgen mensen voor kamers kunnen bellen. We zijn zelfs op straat al twee keer aangesproken door mensen die zagen dat we studenten waren en wel iets in de aanbieding hadden. Ik ben benieuwd hoe de zoektocht verder gaat verlopen…

We hebben onze kersverse Amerikaanse vriendinnen nog even opgezocht om samen met hen te genieten van een heerlijk glas sangría met gratis tapas voor het enorme bedrag van 2,50 euro per persoon. Morgen gaan ze weer terug naar Madrid, waar ze voor vijf maanden studeren, dus mocht ik nog in die buurt komen, heb ik in ieder geval connecties.

Er is vandaag al zo ongelofelijk veel gebeurd, dat het nu al bijna teveel is om allemaal op te schrijven. Heel kort kan ik nog zeggen dat de berg die vanmorgen nog heel hoog leek ineens een stuk lager lijkt te zijn geworden…

Liefs,

Lotte