And we're off!!
Door: Lotte
Blijf op de hoogte en volg Lotte
16 Februari 2011 | Polen, Krąków
Het is weer begonnen! Na twee dagen stressen en lichtelijke paniek kon ik gisterenmiddag dan toch mijn 20,8 kilo wegende koffer in de auto laden, en kon de eerste etappe, Goes-Brussel (Charleroi), beginnen. Ik geeft jullie alvast een tip: koop nooit een (te) grote koffer. Daar blijf je namelijk spullen ingooien, onder het motto: “hij is nog lang niet vol,” maar als je dan besluit toch de weegschaal er eens bij te halen, moet je weer 4 kilo bagage proberen kwijt te raken. Zo blijf je bezig, wat op zich niet onprettig is als je van de zenuwen niet stil kan zitten, maar echt leuk is anders.
Maar goed, laat ik niet meteen al in mijn eerste verhaal al teveel zijweggetjes inslaan en jullie het lezen onmogelijk maken. We gaan terug naar gisterenmiddag: Koffer van 20,8 kilo in de auto en rijden maar. Bagage mocht zonder bijbetalen mee :) en voor ik het wist, zat ik voor de tweede keer in twee jaar bij een gate te wachten op een vlucht die me voor een maand of 5 naar een “vreemd” land zou brengen. Deze keer zijn er wat minder tranen gevloeid, daar ik mijn nieuwsgierigheid niet had kunnen bedwingen en de diverse lieve berichtjes in wat ik maar mijn afscheidsboekje noem al een paar dagen geleden had gelezen. Maar tranentrekkende stukjes of niet, het was toch wel weer even slikken… Ik zal jullie verder niet met de details van mijn vliegreis vermoeien, maar wil nog wel even kwijt dat we, tot mijn verbazing, een vrijwel volledig Spaanstalige crew en opvallend veel Spaanse passagiers aan boord hadden. Twee jaar na mijn Granada-avontuur werd ik dus door vertrouwde Spaanse klanken naar Kraków begeleid. Toeval…?
Eenmaal voet op (koude) Poolse bodem gezet, moest ik op zoek naar de trein die me naar het centrum moest brengen. Dat ging op zich vrij vlekkeloos en zelf het kopen van een kaartje in de automaat leek zonder noemenswaardige problemen te verlopen. Het feestje duurde echter niet lang, want toen de conducteur (al enigszins op leeftijd) langskwam, bleek ik niet in het bezit van het juiste vervoersbewijs. Het beginstation op mijn kaartje klopte niet, zo werd mij in niet te mis te verstaan Pools duidelijk gemaakt. Ik probeerde nog uit te leggen dat dit het kaartje was dat de automaat voor mij geselecteerd had, maar aangezien de beste man zijn Engels net zo slechts was als mijn Pools zat er niets anders op dan een nieuw kaartje te kopen. Een vriendelijke jongeman probeerde me nog te helpen door te vragen of ik misschien ook alleen het prijsverschil tussen de twee kaartjes, zo’n 75 eurocent, mocht betalen, maar meneer de conducteur, laten we hem voor het gemak even Jaroslaw noemen, was onvermurwbaar. Hij vond echter zijn gelijke in twee Poolse meisjes die duidelijk niet van plan waren een nieuw kaartje bij hem te kopen. Er ontstond een heftige discussie, en ondanks mijn zeer beperkte kennis van het Pools (mijn vocabulaire bestaat inmiddels uit zo’n drie woorden) kreeg ik de strekking van het verhaal aardig mee. Volgens mij was ik zelf ook nog onderwerp van gesprek. Er werd in ieder geval driftig naar mij en vervolgens naar de automaat gewezen, en ik hoorde een paar keer iets vallen dat verdacht veel op “toerist” leek. Volgens mij werden mijn belangen fel, maar helaas tevergeefs, verdedigd. Vlak voor ik uitstapte werd me overigens nog op het hart gedrukt niet meteen teleurgesteld te zijn in Poolse mensen. Volgens de behulpzame jongeman was het typisch voor Jaroslaws generatie om zo vervelend te doen. Nouja…nu heb ik in ieder geval een verhaal om mijn eerste blog mee te vullen, haha!
Na de trein was het tijd voor de tram, en die rit liep gelukkig vlekkelozer. Ze hebben hier alleen nog niet bedacht dat het misschien handig is om langs de stoep te stoppen met zo’n dingen. De trams rijden hier midden op de weg, met aan weerszijden een rijbaan voor de auto’s. Tja, daar sta je dan ineens met je zware koffer midden op de weg, en dan moet je maken dat je als de sodemieter oversteekt en op de stoep terecht komt. Niet echt ideaal, alhoewel de meeste automobilisten je gelukkig rustig de tijd geven om veilig gebied te bereiken.
Zoals gewoonlijk kwam ik pas na een flinke omweg bij mijn hostel uit, waar ik een goede twee uur later werd vergezeld door twee studiegenoten. Gezellig samen een hapje gegeten, in een restaurant waar de ober ons bijna stotterend vroeg zo langzaam mogelijk Duits te spreken, haha! Vandaag hebben we een Poolse simkaart geregeld (allen die mijn nummer nog niet hebben, maar wel geïnteresseerd zijn, stuur me even een mailtje) en zijn we bij onze faculteit langs geweest. Het kost enigszins moeite om er te komen, het ligt een eindje buiten het centrum, en net als in Granada is het een flinke klim naar het universiteitsgebouw, maar het uitzicht is de moeite waard. En het restaurant waar voor een speciale studentenprijs lunch wordt geserveerd ziet er ook zeker niet verkeerd uit. Wat dat betreft moet het wel goed komen allemaal… De rest van de dag zijn we bezig geweest met het zoeken van kamers op internet. Hopelijk kunnen we morgen het een en ander bekijken.
Voor nu laat ik het dan ook hierbij. Ik hoop jullie de volgende keer vanachter mijn eigen bureau te kunnen schrijven. Tot dan!!
Lotte
-
16 Februari 2011 - 17:46
Willeke:
jaaaa! de Lotte soap gaat verder :) ben weer heel benieuwd naar alle verhalen. geniet meis!
kus. -
16 Februari 2011 - 18:15
Marije:
Ha Lotje,
Elke leeg uurtje dat ik heb steek ik in je verhalen lees, ik kijk uit naar je volgende verhaal.
Super veel plezier daar en geniet ervan.
xxxjes -
16 Februari 2011 - 18:38
Mama:
Was natuurlijk nog zo'n bureaucratische Jaroslaw uit het communistische tijdperk! Ja, die lopen er ook nog rond, hoor!
En wat die vriendelijke automobilisten betreft: ik ben vorige week juist nog gewaarschuwd voor de niet al te hofelijke Polen waar het overstekende voetgangers betreft. Dus pas op! Voor de rest zijn het uiterst gastvrije mensen hoor......... -
16 Februari 2011 - 18:50
Papa:
Wat geweldig dat de Spaanse crew je toch weer een warm gevoel gaf. Heb je iets met die taal?...... Zowel het feit dat de vliegreis, de ontmoeting met je maatjes weer vertrouwd was en dat je al zaken hebt kunnen regelen vind ik fijn en geruststellend. Wat die Jaroslaws, Poetins, Jaruzelskis, Mevedevs, Stalins en andere orthodoxe communisten betreft. Je zult ze vast vaker tegen komen, maar sinds de jaren 80 van de vorige eeuw zijn er ook steeds meer Lech Walecha's, die kijken naar Europa, kijken naar de rest van de wereld dus ook naar jouw. Dat soort mensen zijn de toekomst voor Polen en ook voor JOUW!.
Succes met het zoeken van een kamer. En zoals opa Jan het gezegd zou hebben na dit eerst bericht: Zie wê ze kneist ut", hoe je daar maar aan vast.
Ongeloofelijke knuffel van je trotse vader -
16 Februari 2011 - 20:56
Astrid En Rien:
Hai Meis;
Wat een prachtig mooi en vermakelijk verhaal weer...en wat grappig van die spaanse crew, toeval bestaat niet zeggen ze!
Geniet van deze ervaring, van de mensen (oud-communistisch of vol hoop voor de toekomst) en doe er je vooreel mee.
Succes met het vinden van een kamer en liefs van hier en kusjes van de jongens.
Of zolas Silvester zei; ik ga haar erg missen; 5 maanden zonder Lotte!
xxxxxx -
16 Februari 2011 - 22:21
Oma:
Lieve Lotte,wat een mooi verhaal, nog voordat er bent ,kun je alweer een verslag schrijven.Fijn dat je weer Spaans hoorde en moest spreken.Heerlijk met je mee gereist.Ik kijkverlagend uit naar het volgende verslag.Heerlijk de studie genoten weer te zien .Succes met vinden van een kamer.
XXX -
16 Februari 2011 - 22:53
Marianne:
Bij deze een berichtje uit het Groningse. Leuk je reisverhaal te lezen. Ik vind je wel aardig stoer eigenlijk en volg je avonturen graag de komende tijd!
Succes met het vinden van woonruimte en de start daar.
Ach je moet maar zo denken, net als in nederland zul je er gelijkgestemden en tegenPolen vinden. Daar red je je vast wel mee.
Groetjes -
17 Februari 2011 - 07:25
Opa Bob:
Nou meid, dat is weer het verslagje wel. We kunnen moeilijk beweren dat je geen gevoel voor humor hebt, zoals jij je door een totaal vreemde taal heen slaat. Gelukkig zijn er dus ook behulpzame Polen die je naar ik hoop nog vaker zult tegenkomen. Veel succes met het zoeken naar een goede kamer en voorlopig dank voor je eerste reactie waarbij ik een glimlach niet heb kunnen onderdrukken! Liefs van Opa -
17 Februari 2011 - 08:43
Maarten:
Yay fijn om te lezen dat je veilig bent aangekomen enzo :) Voor nu heeeeeel veel succes bij het vinden van een mooie kamer!
xx -
17 Februari 2011 - 09:44
An Wouters:
Hee Lotte,
Goed te lezen dat je zonder kleerscheuren bent aangekomen. Ik ben ervan overtuigd dat vele avonturen op de loer liggen. Veel kracht gewenst, alsook het vermogen er iets van op te steken.
Groetjes uit het zonnige Utrecht! -
17 Februari 2011 - 10:31
Hanneke:
Heey Lotte!
Super om alweer je reisverhalen te kunnen lezen! Veel succes met het zoeken naar een leuke kamer!! Ben benieuwd naar je komende avonturen :)
xxx -
17 Februari 2011 - 14:39
:
Lief Lotje!
Klinkt weer als een heerlijk chaotisch eerste-dag-van-een-avontuur verhaal - ik weet hoe je je voelt, en ik ben maar wat trots op je dat je het allemaal maar weer mooi gered hebt. Succes met settelen daar, en ik wil heeeel graag je telefoonnummer! Het stalken gaat weer beginnen!
Dikke knuffel uit regenachtig (duh) Ierland, X van jouw Anne -
17 Februari 2011 - 16:19
Tante Ria:
Ha Lotte,
Wat heb ik weer genoten van je reisverslag. Ik heb zitten schateren van het lachen. Ik zag het helemaal voor me.
Jij met die conducteur, komisch.
Ga zo door. Veel succes met het vinden van een kamer.
Liefs en groetjes, Tante Ria
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley