Quien lo probó lo sabe

Aller állerliefste iedereen,

Het zit erop, het avontuur is voorbij, de beklimming van mijn Erasmusberg is voltooid. Het uitzicht was prachtig, de foto’s zijn gemaakt, maar na vijf maanden nieuwe ervaringen, nieuwe vriendschappen, Spaans praten, feesten en een beetje studeren is het tijd om in de lift naar beneden te stappen. Met pijn in mijn hart en een brok in mijn keel schrijf ik jullie (voorlopig) voor de laatste keer vanuit Spanje. Natuurlijk kan ik jullie binnenkort allemaal weer knuffelen en de oren van het hoofd kletsen, en daar kijk ik wel naar uit, maar daarvoor moet ik iets heerlijks achterlaten en ik denk dat ik wel even tijd nodig hen om aan dat idee te wennen.

Toen ik jullie zo’n vijf maanden geleden schreef had ik, ondanks de adviezen van diverse “ervaringsdeskundigen”, nooit kunnen denken dat mijn half jaar Granada zo fantastisch zou worden en dat de tijd zo snel zou gaan. Ik zie mezelf nog zitten op Rotterdam Airport, een onzeker en verdrietig meisje dat zich voortdurend afvraagt waar ze in vredesnaam aan is begonnen en waarom ze toch alles in Nederland wil achterlaten voor zo’n lange tijd. Ik zag eigenlijk als een berg op tegen het hele avontuur, maar tegelijkertijd keek ik ernaar uit, omdat ik zo vaak had gehoord dat de spreekwoordelijke beklimming de moeite waard moest zijn. Eenmaal op de plaats van bestemming bleek ik meteen gecharmeerd van de omgeving, Granada voelde als een stad waar ik me zeker thuis zou kunnen voelen. Maar helaas, voor de echte beklimming goed en wel was begonnen werd mijn hele wereld even als door een aardbeving op zn kop gezet. Jeetje, wat voelde ik me verscheurd tussen twee werelden zeg! Aan de ene kant wilde ik niets liever dan verder opbouwen wat ik in Granada was begonnen, maar tegelijkertijd had ik ontzettend veel behoefte aan de aanwezigheid van mijn familie, en nog geen week na mijn vertrek uit Nederland zag ik mezelf alweer verdrietig op een vliegveld zitten, dit keer in Málaga. Na mijn korte verblijf in Nederland kon ik echter met een naar omstandigheden “goed” gevoel terug naar mijn nieuwe thuis in Andalucía. En alsof het zo bedoeld was, kwam ik tijdens de terugreis mijn latere huisgenootje Stine en haar vriendin Carina tegen, met wie ik de afgelopen maanden Granada “onveilig” heb gemaakt; De Drie Granadese Musketiers. We zijn met zn drieën vijf maanden lang haast onafscheidelijk geweest en we hebben samen zo veel leuke, spannende, gekke en heerlijke dingen gedaan. Na hun vertrek voelde het alsof ik de weg even kwijt was en ik mis deze twee fantastische meiden ontzettend. We struinen het web al af op zoek naar goedkope vluchten tussen Amsterdam en Kopenhagen en ik weet zeker dat dit een contact is dat blijvend is.

Gelukkig kreeg ik vlak na Stine’s vertrek nieuw gezelschap in huis. De laatste paar weken heb ik doorgebracht met Emilie, een Française die voor een flamencocursus enige tijd in Granada was. We zijn samen de stad in geweest en hebben vele gezellige uren gehad tijdens die siestas in ons huis, waar het dan ondanks de hitte nog enigszins was uit te houden. Bovendien zijn we samen nog een dagje de Alpujarras in geweest. Heerlijk een dag weg uit de drukte, hectiek en hitte van de stad. We hebben een korte wandeling gemaakt tussen twee van de beroemde witte dorpjes, een typische ‘plato alpujarreño’ gegeten en genoten van het uitzicht en de rust om daarna de hele bochtige en bijna misselijkmakende weg weer te volgen naar beneden.

En toen was het dan eindelijk zo ver: eindelijk kon ik mijn broer van het busstation halen en hem een paar dagen rondleiden in mijn ‘vida granadina’. We hebben nog even snel alle mooie en voor mij vertrouwde plekjes bezocht om de laatste foto’s te maken en we hebben elkaar natuurlijk uitgebreid bijgepraat over wat we de afgelopen maanden allemaal beleeft hebben. Dat wil zeggen, Christian moest mijn geklets urenlang aanhoren en kwam dan af en toe zelf ook aan de beurt, haha! Nu zitten we in Sevilla en we gaan morgen (zondag 12 juli) naar Lissabon, vakantie vieren. Zo voelt het nu, de afgelopen maanden heb ik weliswaar ook niet altijd even hard gewerkt, maar nu vind ik dat ik ook weer geoorloofd de toerist mag uithangen.

Tijdens een half jaar Erasmus doe je dingen die je thuis niet zou doen, je studeert minder braaf dan thuis, je drinkt meer dan je gewend bent, je knipt je haar af, je gaat liften, je overnacht een keertje op het strand en ga zo maar door (lees mijn voorgaande verhalen er nog eens op na) Het is bovendien een uitgelezen moment om na te denken over jezelf en over wat je wil met je leven. Het vergroot alles uit naar een bijna bizarre dimensie die al je emoties groter maakt. Verdriet gaat diep, maar mooie dingen lijken nóg mooier en thuis in Nederland voelt heel ver weg. Mijn half jaar Spanje heeft me bovendien een belangrijke les over ‘het leven’ geleerd, namelijk dat verdriet en geluk ontzettend dicht bij elkaar liggen en dat uit iets heftigs en verdrietigs zomaar ineens iets moois kan ontstaan. Geloof me, ik had mijn verhalen liever met mn oma willen delen bij terugkomst in Nederland, maar het is net of haar overlijden mijn hele ervaring hier nóg intenser heeft gemaakt.

Aan iedereen zou ik dan ook willen zeggen: mocht er ooit een kans als deze voorbij komen in je leven, niet aarzelen, DOEN! Het is onvergetelijk, leerzaam, geweldig, af en toe moeilijk, maar bovenal fantastisch. Een half jaar is zo voorbij, maar als je teruggaat naar huis ben je enorm veel nieuwe ervaringen rijker en aan het eind van de rit blijven de mooie herinneringen over. Diegenen die het zelf hebben meegemaakt weten waar ik over praat. “Quién lo probó lo sabe”

Voor de laatste keer al mijn liefs uit Granada,

Lotte