Tentamens, afscheid en Feria met stierenvechten

Beste Hollanders,

De tijd begint te dringen, de datum van mijn terugkeer nadert met rasse schreden. Enerzijds betekent dat de langverwachte komst van mijn enige echte broer, maar tegelijkertijd brengt het een onvermijdelijk afscheid van Granada steeds dichterbij. Tijd dus om nog eens even heerlijk uit te wijden over de Spanjaarden en hun gebruiken.

Om te beginnen zal ik jullie proberen in te wijden in de bizarre wereld van tentamens aan de Universidad de Granada. Af en toe ben ik echt verbaasd over de verschillen met “onze UvA”. Zo ben ik geslaagd voor een mondeling tentamen, ondanks het feit dat ik mijn mond nauwelijks heb geopend. Blijkbaar had het begrip ‘mondeling’ voor mijn docente een andere betekenis dan voor mij, want er was haast geen speld tussen te krijgen. In plaats van vragen te moeten beantwoorden over vijf door mijzelf geschreven tekstanalyses kreeg ik een uitgebreide uitleg over de door mij verkeerd geïnterpreteerde symbolen, en begrijpend knikken en af en toe een “nu begrijp ik het” bleek voldoende om mijn eerste studiepunten hier te verdienen.

Mijn volgende tentamen deed me bijna besluiten ontwikkelingshulp voor de UGR te vragen. Allereerst hebben de mensen hier een cursus klok kijken nodig. Ik bedoel voor mij is het niet logisch dat een docente die altijd op zn minst 15 minuten te laat komt voor haar eigen college ineens 10 minuten te vroeg begint met het tentamen. Waarmee ze zichzelf overigens met een heleboel extra werk op zadelde. Het punt is namelijk dat deze universiteit blijkbaar zo arm is dat ze niet eens papier kunnen betalen om tentamenvragen op te drukken, waardoor de docent genoodzaakt is zijn/haar vragen te dicteren (!) En ja, als je dan veel te vroeg begint, moet je alles steeds opnieuw dicteren voor de “laatkomers”. Nou ja, het zal haar de stem niet kosten, want ze praat altijd zo zachtjes dat we ons soms afvragen of ze überhaupt stembanden heeft.

Voor mijn Europavak hoefde ik geen tentamen te maken, het inleveren van een aantekeningendossier was voldoende. Om 19uur werden we verwacht in een van de grote hoorcollegezalen, maar rond vijven was ik klaar met eerdergenoemd schriftelijk tentamen, dus ik besloot me zelf wat tijd te besparen en mijn docent in zn kantoor op te zoeken om hem mn dossier te overhandigen. Helaas, helaas werd ik gesommeerd koffie te gaan drinken en op de afgesproken tijd terug te komen. Vooruit, wat gedronken in de cafeteria, bliksembezoek gebracht aan het Cartujaklooster dat praktisch naast de faculteit ligt, en om kwart voor zeven stond ik netjes voor de deur van de juiste zaal. Opnieuw werd ik verrast door de plotselinge punctualiteit van de Spanjaarden, want de zaal bleek al half vol. Er heerste een soort stilte alsof er iets officieels aan de gang was en dat bleek ook het geval, want één voor één, op volgorde van binnenkomst, daalden de aanwezigen af richting het bureau van de professor om zijn/haar dossier in te leveren. Toen ik dan eindelijk na een minuut of 20 aan de beurt was en voor het bureau stond, besloot señor Gay (sorry jongens, kan het ook niet helpen, hij heet echt zo) dat het misschien toch handiger was de lijst op alfabetische volgorde af te werken. Volgens mij deed ie het gewoon om mij te pesten en ik weigerde dan ook weer in de zaal te gaan zitten, daar de ‘D’ van Dieleman naar mijn idee niet erg lang op zich zou laten wachten. Koppig heb ik naast het bureau mijn beurt afgewacht. Wat een gedoe voor 2,5 studiepunten!

Inmiddels was de lokale feestweek aangebroken. In het kader van ‘Corpus Christi’, oftewel Sacramentsdag, was er de hele week van alles te doen. De Gran Vía was versierd met lampjes,veel vrouwen en meisjes lopen in vrolijk gekleurde flamencojurken rond en vlakbij het busstation was een enorme kermis neergestreken. We zijn er één keer heen geweest, en traditiegetrouw was ik degene die op de tassen mocht passen, terwijl de anderen door een of ander apparaat alle kanten op werden geslingerd. Ach ja, ik houd nou eenmaal niet zo van kermissen. Je kan me alleen blij maken met het reuzenrad, en na een beetje zeuren wilde er wel iemand mee, zodat ik het Alhambra niet in mn eentje hoefde te bekijken.

Donderdag was Sacramentsdag zelf en we werden opnieuw op een processie getrakteerd, zij het ditmaal wat minder treurig dan in de Semana Santa. Begeleid door muziek waren het ditmaal grote poppen van de Reyes Católicos (Fernando en Isabel) en het door hun overwonnen Moorse koningspaar die voorop gingen in de stoet, gevolgd door een groep mensen met enorme poppenhoofden op die met een soort ballon het publiek bij wijze van traditie (vraag me niet waarom, want volgens mij weten de Spanjaarden het zelf niet eens) af en toe op een mep trakteren. Bekijk het filmpje maar, dan wordt het wel duidelijk.

Na al deze vrolijkheid was het echter tijd voor het zware afscheid van mijn huisgenootje Stine. De hele week lang hadden we geprobeerd het onderwerp te vermijden en we hebben op de valreep nog veel leuke en gezellige dingen gedaan, maar ineens zaten we met Carina in een taxi op weg naar het busstation. Heel veel knuffels, de laatste foto’s, een biertje om de pijn wat te verzachten en ineens waren de drie musketiers nog maar met twee. Het is gek als iemand met wie je 5 maanden lang zo’n beetje al je tijd hebt doorgebracht ineens weg is, en ik voelde me de eerste dag een beetje alleen in huis. Bovendien waren Carina en ik ons ineens ook heel erg bewust van het feit dat we zelf binnenkort ook deze geweldige stad moeten verlaten. Maar stiekem struinen we het internet al af naar goedkope vluchten tussen Amsterdam en Kopenhagen om elkaar zo snel mogelijk op te zoeken. Bovendien ben ik niet langer alleen in huis, want Stine’s kamer is ondertussen alweer bezet door een Frans meisje.

Ondanks het feit dat we van Stine geen spannende en al te leuke dingen mochten doen hebben we ons zaterdag gewaagd aan een zeer traditionele Spaanse gebeurtenis: stierenvechten. In het kader van de Feria waren er de hele week gevechten in de arena van Granada. Ik moet zeggen dat ik er vooraf al met enige gewetensbezwaren heen ging, maar ik vond ook dat je het een keer gezien moet hebben om goed te weten waar je over praat. Nu heb ik het een keer gezien en dat is voor mij genoeg. Het begint aardig met iets wat nog het meest lijkt op een spelletje tikkertje. De assistenten van de matador proberen het stier met hun gekleurde lappen te vermoeien, maar rennen voortdurend (nogal laf) weg om te schuilen zodra het stier een aanval inzet. Dit duurt slechts enkele minuten en dan betreden twee mannen op paarden de arena. Het stier wordt uitgedaagd één van hen aan te vallen en krijgt hiervoor als “beloning” en lans in zn rug. Gevolg: een hevig bloedend en verzwakt stier, en de “strijd” met de torero kan beginnen. Eerst worden nog een aantal versierde stokken met weerhaken (banderillas) in de nek gestoken, gevolgd door iets wat lijkt op een dans tussen man en stier. De torero daagt het stier met zijn rode lap uit hem aan te vallen, maar ontsnapt steeds op het nippertje. Bij elke geslaagde actie klinkt er een luid ‘Olé!’ van het publiek. Als het dan tijd is geworden een eind aan de oneerlijke strijd te maken probeert de matador in één keer een soort zwaard in de nek van het dier te steken, waarna zijn assistenten hem net zo lang rondjes laten draaien tot hij neervalt en sterft (soms is daar ook nog een ferme messteek in de nek voor nodig). Vervolgens wordt het stier achter een paard en wagen de arena uitgesleept.

Wij hadden het “geluk” de beste en meest beroemde torero van Spanje aan het werk zien, en als de strijd niet zo oneerlijk en wreed was, zou ik hebben kunnen zeggen dat ik het mooi had gevonden. De man was in mijn ogen ontzettend arrogant, maar met zijn “dans” kreeg hij het publiek op de banken. Aan het eind van het gevecht werd er in de hele arena enthousiast met witte zakdoeken gezwaaid, wat in dit geval betekende dat señor Fandila als beloning voor zijn prestatie de oren van het stier kreeg. In totaal waren er drie torero’s, die allemaal twee stieren voor de kiezen kregen, waardoor het geheel lang duurde. Geloof me, na zes stieren heb je het wel gezien hoor. Uiteindelijk zat ik vanwege de hitte en de zeer oncomfortabele zitplaatsen ook bijna te schreeuwen als een echte Spaanse: maak hem af, want ik wil naar huis! Nouja, ik had in ieder geval voldoende gelegenheid de Spanjaarden nog eens te bestuderen, en ik moet zeggen de meerderheid was bijzonder gepassioneerd. Om de haverklap klonk er van alle kanten ‘Olé!’, maar over het algemeen was men ontevreden over de kwaliteit van de stieren. Mensen zijn nou eenmaal gruwelijke wezens en ze willen bloed en strijd zien. Zakt het stier dus te vroeg door zn poten, wat ik op zich niet gek vind als je net een lans in je rug geplant hebt gekregen, wordt hij getrakteerd op een hels fluitconcert en twee keer werd een stier vroegtijdig de arena uitgejaagd om te worden vervangen door een lotgenoot. Eentje ging er bijna met de staart tussen de benen vandoor, maar de andere was koppiger, wat een leuk situatie opleverde. Het beest weigerde te vechten en verzette echt geen stap. Uiteindelijk werden er zes koeien de arena ingeleid om hem mee te lokken, maar zonder succes. Misschien was hij al zijn gevoel voor “vrouwelijk schoon” met zijn bloed verloren of misschien was hij homoseksueel, in ieder geval werd hij niet warm of koud van de dames en minutenlang liepen ze met zn allen op het gemak rondjes door de arena, wat de Spanjaarden opnieuw aan het fluiten bracht, maar ik vond het wel vermakelijk. Al met al was het een hele ervaring, maar wel een eenmalige wat mij betreft.

Na al deze uitstapjes zijn we weer aan het studeren geslagen voor de laatste tentamens, wat in de Andalusische hitte wat moeite kost. Gelukkig zijn er genoeg cafés met draadloos internet en airconditioning…

Liefs,

Lotte ‘caliente’ ;-)