In april doet Lotte wat ze wil

Beste thuisblijvers,

Tot mijn eigen verbazing zag ik dat het alweer vier weken geleden is dat ik jullie van mijn avonturen op de hoogte bracht. Duidelijker kan het voor mij niet worden dat het echt lijkt alsof de tijd hier sneller gaat, haha! Laat ik dan ook maar geen tijd meer verspillen en meteen van wal steken.

Tweede Paasdag werd een spontaan dagje uit. Onze Zweedse vriendin Malin had met haar huisgenootje een auto gehuurd en er was nog plek in de auto. Dus onder het motto: “hoe meer zielen hoe meer vreugd en hoe lager de kosten per persoon” gingen Stine en ik maandagochtend mee op weg naar Gabo de Gata, aan de kust bij Almería. Lekker knus met zn vijven in een Yaris: twee (luidruchtige) Italiaanse meiden voorin, achterin een uitgebreide analyse van de verschillen tussen het Deense en Zweedse telsysteem en buiten een lekker zonnetje die de temperatuur aardig deed oplopen (lang leve de airco!!). Het werd een rit van meer dan drie uur, maar dan heb je ook wat. We hebben een heel mooi stuk langs de kus gereden en als je bij Almería komt is het landschap woestijnachtig. Mooi en indrukwekkend, maar weet niet of ik er zou kunnen wonen, vond het toch wat deprimerend worden na een tijdje. Maar de woestijn was niet ons doel van de dag, dat was het strand. Heerlijk dagje in de zon en natuurlijk in de zee. De drie ‘Meiden uit het Noorden’ moesten hun reputatie natuurlijk wel waar maken. Dat leverde een hoop gebibber en kleine rottige steentjes in de bikini’s op, maar we voelden ons als herboren na zo’n frisse duik.

De volgende dag moesten we weer aan het werk op de universiteit, maar de volgende “roadtrip” zich ook alweer aan. De auto was namelijk gehuurd voor drie dagen, maar dinsdag was eigenlijk niemand van plan hem te gebruiken. Dat is natuurlijk zonde van het geld, dus Stine en ik gingen braaf ná ons college op weg, wederom richting de kust. Aangezien ik geen rijbewijs heb, was het mijn taak de kaart in de gaten te houden en Stine, die erg trots was op zichzelf dat ze nu toch maar even in Spanje rondreed, naar Nerja te sturen. Op een kleine omweg na, natuurlijk veroorzaakt door een rottig geplaatst Spaans verkeerbord, is me dat aardig gelukt. Pap, mam, volgens mij heb ik mn “aardrijkskundeafkomst” dus wel waargemaakt, en ik heb wederom nog maar eens bewezen dat vrouwen heus wel kunnen kaartlezen. Het centrum van Granada bleek trouwens een ware hel voor de automobilist. Je richtingsgevoel kan je dan wel vertellen dat je linksaf moet, maar als dat niet kan omdat ze overal aan het werk zijn of omdat het barst van de ‘Einbahnstraen’ ben je voor je het weet ergens waar je helemaal niet zijn moet. Nouja, afgezien daarvan verliep alles eigenlijk heel soepel en Nerja bleek de moeite waard. Samen met Carina, die met haar vriendje aan paar dagen in Nerja was, zijn we de beroemde grotten van het stadje gaan bekijken. Indrukwekkend! Het leek wel een ondergrondse stad. Geweldig toch wat voor een prachtige dingen er soms kunnen ontstaan uit zoiets simpels als water en kalk. Om de traditie voort te zetten hebben Stine en ik nog even een verlaten strandje opgezocht om ook de zee bij Nerja even te testen, waarna we helemaal opgefrist weer terug konden naar Granada.

De docenten op de universiteit na de Paasvakantie van een week weer met nieuwe energie, en je weet hoe dat gaat, ineens komen er dan werkstukken en tentamens ter sprake. Oja, bijna vergeten dat die dingen ook nog moeten gebeuren. Dus we zijn toch maar een beetje harder aan het studeren geslagen, met af en toe een dagje strand tussendoor, dat wel. Maar spoedig was er weer meer dan genoeg afleiding, want op 27 april kon ik na drie maanden mn papa en mama weer eens knuffelen en ik mocht ik een week lang hun gids en tolk zijn in de mooiste stad van Spanje. Ze hadden een prachtig appartement met een uitzicht waarop zelfs ik, die het toch aardig heeft getroffen met haar kamer, jaloers op werd. Ik ken niet veel mensen die kunnen zeggen dat ze vanaf hun terras uitzicht hebben op het Alhambra Ik geloof dat papa een heel apart fotoalbum kan samenstellen van alle plaatjes die hij van dit prachtige paleis geschoten heeft, en dan hebben we het nog niets eens over de foto’s die hij heeft gemaakt toen we binnen waren. Nu hebben we Granada drie jaar geleden in de zomervakantie ook al eens bezocht en natuurlijk stond toen het Alhambra ook op het programma. Maar het verveeld niet gauw en het bezoek bleek opnieuw indrukwekkend (al was de verrassing er nu enigszins af) en de tuinen leken zelfs nog mooier. De bloemen waren nu nog niet door de hete Andalusische zon verschroeid en de warmte was voor ons ook verre van ondraaglijk. Je ziet een stuk meer als je niet steeds op zoek bent naar water, zoals drie jaar geleden toen we ons voelden als dorstigen in een woestijn.

De hele week heb ik geprobeerd papa en mama deelgenoot te maken van mijn leven hier, en ik had de indruk dat ze dat goed is bevallen. Ze hebben mijn faculteit gezien, mijn huisgenoten ontmoet en ze hebben de mooiste plekjes van Granada gezien. Bovendien mocht ik mn inmiddels aardige kennis van het Spaans voor ze tentoonspreiden door als tolk te dienen in winkels en restaurant. Twee keer hebben we de bus genomen om respectievelijk Guadix en Almuñécar te bezoeken. Guadix is bekend vanwege zijn grotwoningen, waarvan we er twee vanbinnen hebben gezien. Eentje was omgetoverd tot een museum, maar de andere werd nog echt bewoond. In de kerk hebben we eindelijk een echte kaars voor oma kunnen aansteken. Al maanden loop ik zo’n beetje elke kerk binnen op zoek naar een kaarsje om voor haar aan te steken, maar de Spanjaarden blijken meer liefhebbers van de elektrische lampjes die vanzelf gaan branden als je voldoende geld doneert. Dat vind ik zo onpersoonlijk dat ik dat steeds heb geweigerd en nu kon ik in Guadix eindelijk een echte kaars aansteken. En nog wel met papa en mama erbij! Almuñécar bracht een ontspannen dag aan de kust. Het is een van de vele voorbeelden van een kustplaats die haar eigen kustlijn aardig heeft verpest door de bouw van vele lelijke toeristenappartementen, maar het centrum is wel aardig. En ach, zon, strand en zee maakt een mens snel tevreden. ’s Avonds ben ik met mama nog even heerlijk gaan ontspannen in een van de Arabische baden hier in de stad. Heerlijk, echt een aanrader! Zondag gezellig koffie met gebak (het was Moederdag in Spanje) bij papa en mama op het terras, souvenirs voor het thuisfront scoren en nog een keer uit eten en toen was de week alweer voorbij. Opnieuw een typisch geval van: “el tiempo pasa volando”. Maar ik heb een heerlijke week gehad! Het is gek om een beetje Nederlands thuis hier te hebben, maar het was erg fijn om weer eens een paar dagen Nederlands te kunnen praten en ik heb genoten van het gidsen en tolken. Het afscheid bleek voor mij een stuk minder emotioneel dan bij mijn vertrek uit Nederland, Granada voelt op dit moment als thuis.

Na het bezoek van papa en mama was het weer studeren geblazen, met af en toe wat tijd om te genieten van het heerlijke weer. Dit weekend is het echter weer tijd voor ons volgende avontuur. Carina, Stine en ik hebben een auto gehuurd, een goedkope tent op de kop getikt en vrijdagochtend vertrekken we voor onze eigen (kleine) roadtrip door Andalucía. Zoals het echte (Erasmus)studenten betaamt is het plan nog wat vaag. We gaan richting Gibraltar en Tarifa en wat er verder op ons pad komt zien we wel.. Whaaa, ik heb er zin in!!!

Hasta la próxima!

Lotte

Ps. Ik zou bijna vergeten te vermelden dat ik me op 30 april een waar Koninginnedagfeest heb meegemaakt. Eén van de Ierse pubs (ik weet dat het een beetje raar klinkt, maar kan het ook niet helpen) organiseerde een speciale avond, waarvoor je zelfs T-shirts kon kopen (zie foto’s). Heel apart om mee te maken, al was Koninginnedag in Nederland ook niet helemaal zoals gebruikelijk.